Wilno, kościół pw. Wniebowzięcia NMP, konserwacja polichromii sklepień nawy głównej – etap VI (Litwa)
Na sklepieniu nawy głównej kościoła franciszkańskiego pw. Wniebowzięcia NMP w Wilnie przetrwały fragmenty osiemnastowiecznych malowideł przedstawieniowych i ornamentalnych wykonanych przez o. Franciszka Niemirowskiego. Od 2013 r. prowadzone były prace przy ich konserwacji i restauracji. W latach 2013–2015 skupiono się na pierwszym przęśle nawy głównej, nad chórem. W latach 2018–2022 działania objęły kolejne pięć przęseł nawy głównej.
W roku 2023 przeprowadzono ostatni etap prac, przy szóstym przęśle nawy głównej i sklepieniu prezbiterium. Zakres prac obejmował: usunięcie zabrudzeń, późniejszych przemalowań i pobiał, wzmocnienie pierwotnej warstwy malarskiej i podłoża, uzupełnienie spękań i ubytków tynków, odsalanie, dezynfekcję malowidła, uzupełnienie warstwy malarskiej (punktowanie), częściową rekonstrukcję brakujących partii przedstawień.
Kościół pw. Wniebowzięcia NMP na ul. Trockiej od zawsze był związany z franciszkanami. Sprowadził ich tu Gedymin jeszcze przed przyjęciem chrześcijaństwa, a po przeniesieniu stolicy z Trok do Wilna – po 1323 r.. Początkowo nie spotkali się tu przyjaznym przyjęciem; byli wymordowani co najmniej dwukrotnie: w czasie najazdu Tatarów (1341) i później w roku 1385 przez miejscową ludność pogańską.
Pierwszy kościół prawdopodobnie był drewniany. Kościół murowany został ukończony i poświęcony w 1421 r.; równocześnie wzniesiono też klasztor. Prawdopodobnie były to najstarsze tego typu budowle w Wilnie. Do dziś z pierwotnych murów pozostały dolne części ścian kościoła, ozdobny portal z cegły profilowanej i okrągła, gotycka wieża z północnej strony fasady. Pożar w roku 1533 poważnie zniszczył kościół. Z czasu odbudowy w XVI w. pochodzą ocalałe w następnych kataklizmach gotyckie sklepienia, w tym piękne sklepienie kryształowe w nawie południowej.
W pierwszej połowie XVIII w., po kolejnych zniszczeniach, kościół został odbudowany w obecnej postaci. Halowy układ kościoła zastąpiono bazylikowym, podwyższając środkową nawę. W 1812 r. armia francuska zarekwirowała kościół na magazyn zboża. Odnowiony po zniszczeniach, został znowu skonfiskowany, tym razem przez władze carskie, z przeznaczeniem na archiwum. Temu celowi służył przez cały okres rozbiorów aż do lat międzywojennych. Po drugiej wojnie światowej władze sowieckie ponownie urządziły tu archiwum. Ostatecznie kościół został przywrócony do swej funkcji po odzyskaniu niepodległości Litwy.
Klasztor został spalony w 1749, ale w 1778 r. został odbudowany.
