Prace konserwatorskie w przestrzeni miejskiej Lwowa Polonika

Prace objęły: zespół trzech rzeźb z poł. XVIII w. na zachodniej elewacji klasztoru (Matka Boska Niepokalanego Poczęcia, św. Scholastyka, św. Benedykt) wraz z kamiennym obramieniem loggi – dawnym wejściem do klasztoru, pochodzącą z XIX w. rzeźbę Anioła Stróża w niszy wieży kościoła oraz malowidła nad południową bramą klasztoru pochodzące przypuszczalnie z XVIII w., przedstawiające Matkę Boską w otoczeniu świętych, adorujących św. Trójcę, oraz Michała Archanioła.

Wszystkie rzeźby pokryte były wtórnymi, grubo nałożonymi warstwami polichromii, która zatarła oryginalną formę rzeźbiarską i przyczyniła się do osłabienia wapienia. Estetykę figur obniżyły nieprawidłowo wykonane rekonstrukcje; cynkowe skrzydła anioła uległy w znacznym stopniu korozji. Figury pozbawione były atrybutów. Malowidła były kilkukrotnie przemalowywane; w 1940 r. pokryte zostały czerwoną farbą, w wyniku czego utraciły w znacznym stopniu czytelność.

Klasztor benedyktynek, założony po 1593 r. i ulokowany u stóp Wysokiego Zamku, jest najstarszym katolickim klasztorem żeńskim na ziemiach ruskich Korony Polskiej; skrzydło południowe powstało w wyniku przebudowy dworu Herburtów z 2 poł. XVI w. W 1624 ukończono budowę murowanego kościoła, który zastąpił wcześniejszy, drewniany. Położenie na skraju ówczesnego Lwowa wpłynęło na obronny charakter kościoła. Dwukondygnacyjna wieża, pełniąca funkcję baszty, została zwieńczona renesansową attyką.

Benedyktynki opuściły Lwów w 1946 r., po zamknięciu kościoła i klasztoru przez władze sowieckie. W 1990 r. obiekty zostały przekazane greckokatolickim siostrom studytkom.